Rondreis Zuidereiland Nieuw Zeeland week 1

Onderweg op onze reis door het Zuidereiland heb ik een verslagje bijgehouden. Ik heb het alleen niet eerder op internet kunnen zetten. Nu zit ik op het vliegveld van Christchurch en nu zal ik maar meteen twee verslagjes plaatsen:

Nadat we dinsdag 1 november nog een afscheidsavondje met bioscoop hadden in Palmerston North, vertrokken Gerco en ik op woensdag 2 november vanuit Palmerston North voor onze reis over het zuidereiland van Nieuw Zeeland.
Begon meteen dramatisch.. we moesten de handdoeken en linnenwaren in ons hostel droog en opgevouwen achterlaten. Wij stonden dus op tijd naast ons bed om alles gereed te maken voor vertrek, maar nu bleek dat de droger niet alle was in eens droog kreeg. De droger moest dus nog een keer draaien en dat resulteerde in een gemiste bus… balen!

Gelukkig konden we de volgende bus nemen, die slechts drie kwartier later vertrok. Het geld voor de andere bus waren we echter wel kwijt. In Wellington aangekomen, gingen we allereerst op zoek naar ons hostel aldaar. Het hostel bleek recht achter het centraal station te liggen, dus dat was ideaal! De rest van de dag een beetje door Wellington gedwaald, maar erg mooi was de stad niet. We hebben wel voor het eerst een Nieuw Zeelands kerkje bezocht.

Windy Wellington, noemen ze de stad weleens en dat was terecht, want we waaiden bijna van de weg af door de storm die er op dat moment waaide. In Wellington hebben we ook voor het eerst in zeer lange tijd een bakje koffie gedronken en dat smaakte geweldig!


Nachtje geslapen en ’s morgens vroeg
op de pont naar Picton. Die pont was meer te vergelijken met een luxe Cruiseschip dan met een normale pont zoals je ze in Nederland kent. De zon scheen, maar het was nog steeds extreem winderig die ochtend en dus was het behoorlijk koud. Ik liet een keer per ongeluk de deur naar binnen los, waardoor deze met een harde klap in het slot viel… 50 mensen kregen bijna een hartaanval… oeps…

De reis was mooi, maar helaas hebben we geen walvissen gezien, die daar schijnbaar wel ooit te zien zijn. Toen we in Picton aankwamen, stond onze bus naar Christchurch al klaar. Op deze trip werd al gauw duidelijk dat het zuidereiland mooier is dan het noordereiland. Langs de kust zagen we superveel wilde zeehonden.. best apart…

Christchurch was nog in de ban van de aardbeving van maart jongstleden. Die aardbeving is in Nederland maar amper in het nieuws geweest, maar de schade was enorm! We sliepen in een hostel dat gelukkig overeind was blijven staan na de aardbeving. Het hostel was erg klein en leek meer op een normaal huis, maar dat was juist erg leuk aan dit hostel. Je voelde je er meteen thuis.


De volgende ochtend konden we onze huurauto ophalen bij het vliegveld van Christchurch. We stapten in de taxi bij een bewoner van Christchurch, die precies wist welke gebouwen gesloopt moesten worden, omdat het niet meer veilig was om er in te wonen of te werken. Veel gebouwen zagen er van buiten best normaal uit, maar waren schijnbaar toch niet veilig meer. Ongelooflijk veel mooie gebouwen moesten gesloopt worden. De taxichauffeur heette trouwens Steve Verhoeven. Oma heette ook Verhoeven, dus misschien is het wel verre familie. Zou zomaar kunnen, want zijn vader kwam uit Tilburg.

De auto was een tegenvaller… wij 20-jarigen werden op pad gestuurd met een auto met meer dan 300000 km. op de klok! Daarbij moesten we ook nog een verzekering afsluiten. Als je dat niet deed, moest je ongeveer 1600 euro borg betalen en dat konden we op dat moment even niet… We hadden weinig keus, want we wilden deze auto toch huren, omdat we er in konden slapen.

Op weg gegaan naar Lake Tekapo, een meer dat onvoorstelbaar blauw water heeft. Onderweg kwamen we langs een museum met oude auto's en tractoren. Er waren deze dag ook wat oude mensen aan het hobby'en met die tractoren, want de volgende dag zouden alle tractoren een beurtje krijgen. Vrijwel allemaal voormalig boeren en leuk om eens een praatje mee te maken.

Vervolgens naar Lake Tekapo gegaan. ’s Nachts moest het daar ook erg mooi zijn, dus wij besloten ’s avonds terug te komen. Er stond ook een prachtig kerkje bij het meer. Vanuit het kerkje keek je uit op het meer. Erg mooi.

Daarna doorgereden naar Mount Cook, de hoogste berg van Nieuw Zeeland. Op het moment dat wij aankwamen, was het hevig aan het sneeuwen. Best apart, want toen wij in Christchurch vertrokken, was het nog aangenaam met ongeveer 18 graden celcius! Helaas konden we door de sneeuw niet veel van het uitzicht genieten en we besloten terug te rijden naar Lake Tekapo. Daar aangekomen gingen we op zoek naar een gratis plekje om te kamperen. Moeilijk te vinden en uiteindelijk was het al bijna donker voor we daadwerkelijk een plekje gevonden. Een beetje drassig, maar verder wel oké.

De volgende morgen bleek de auto echter muurvast te zitten. Slippen deed hij wel, maar hij kwam geen millimeter voor- of achteruit. Shit! Met grind en andere spulletjes die we in de buurt konden vinden, probeerden we de auto grip te laten krijgen en dat werkte! Wij waren best wel een beetje trots dat we de auto zelf uit deze benarde positie konden krijgen.

De reis ging verder richting Twizel.
We hadden gezien op rtl travel dat je in Twizel voor een spotprijsje van 40 euro met de helikopter omhoog kon en van daaruit met de mountainbike omlaag. Helaas bleek dit ‘spotprijsje’ een slordige 200 euro te zijn. Vonden wij toch een beetje te veel van het goede. Daarom gingen we verder richting de westkust, zodat we een beetje voor kwamen liggen op onze planning.

Het was ongeveer etenstijd toen we in Oamaru aankwamen. Daar wilden we op zoek naar een slaapplaats. We kwamen per toeval bij een strand uit, dat vol stond met campers. Op deze plek kwamen namelijk rond zonsondergang zeldzame geeloogpinguïns de zee uit. Wij gingen dus ook maar een kijkje nemen. Best apart om te zien, maar veel verschil met een dierentuinpinguïn is er niet. Op een gegeven moment hoorde ik twee jongens met elkaar praten en ik dacht: hee, dat is Nederlands! Een praatje gemaakt en besloten dat we achter hen aan zouden rijden, zodat we op dezelfde camping stonden. Koen en Leon (zo heetten de jongens) waren wederom Brabanders. Het lijkt wel of alleen Brabanders de grote reis naar Nieuw Zeeland maken.

’s Morgens gingen we verder richting Dunedin. Dunedin is een echte studentenstad en dat kon je op straat ook vrij goed zien. Verder is het de op één na grootste stad van het Zuidereiland. Hier hebben we een cathedraal bezocht en zijn we naar een Albatroskolonie gereden. Helaas waren we daar net na vijven en was de Albatroskolonie niet meer te bezoeken. Oja en tussendoor zijn we ook nog naar de steilste straat ter wereld geweest. Wat was dat apart zeg! Die straat ging met zo'n beetje 35 procent stijgingspercentage omhoog. Dat moet je gewoon zelf zien om te beseffen hoe steil dat is.
We zijn vlakbij de albatroskolonie op een camping gaan staan, zodat we de volgende ochtend vroeg nog even langs de kolonie konden gaan.

Nadat we dat gedaan hadden, ging de reis verder zuidwaarts naar Invercargill. Onderweg zijn we verschillende keren gestopt om van het uitzicht te genieten. Het meest bijzonder was Nugget Point. Nugget point was een uitkijkpunt aan zee, waar je prachtig uitzicht had, vooral doordat het weer op dat moment prachtig was.

Invercargill stelde niet veel voor. Een beetje een verlaten stad was het en daarom gingen wij naar het dorpje Bluff, het zuidelijkste havendorpje van Nieuw-Zeeland. Nadat we een paar foto’s hadden gemaakt bij de wegwijzer aan de kust, gingen we wederom op zoek naar een slaapplek.


De dag daarna gingen we naar een Nederlandse boer in het plaatsje Winton. Bram (een klasgenoot) had daar tot een paar weken geleden stage gelopen en het leek ons wel leuk om eens te kijken op wat voor plek hij terecht was gekomen. Mooie boerderij met ongeveer 700 koeien (het exacte aantal weet ik niet meer). Toch weer een heel ander soort boerderij dan de boerderij van een Nederlander op het Noordereiland, die we eerder op onze reis bezocht hebben. Deze boer was namelijk met zijn vrouw geëmigreerd vanuit Nederland en had zelfs Nederlands personeel. De boer op het Noordereiland had zelfs een Engels accent gekregen in ongeveer dezelfde tijdsperiode, doordat hij een Nieuw Zeelandse vriendin had.
Na het bezoek zijn we verder gegaan naar Te Anau. Daar hebben we voor de volgende dag een tour geboekt door Doubtful Sound. Omdat het pas halverwege de middag was, besloten wij meteen maar naar Milford Sound te rijden. Milford Sound is denk ik de meest populaire bezienswaardigheid van Nieuw Zeeland en dat is, voor zover ik nu weet, volledig terecht. De weg er naartoe is prachtig! Op een gegeven moment moesten we even wachten voor een tunnel, maar zelfs dat was niet erg. Toen we de auto parkeerden, liepen er zomaar verschillende Kea’s (een soort papegaaien) over de parkeerplaats! Erg brutale, maar wel leuke vogels.
Op de terugweg naar Te Anau kwamen we langs the Mirror Lake (volgens mij heette het zo tenminste). Dat meer heette zo, doordat in het meer de bergen weerspiegeld werden. Erg mooi.

De volgende dag moesten we op tijd klaar staan voor de cruise naar Doubtful Sound. De cruise ging over Lake Manapouri naar West Point, waar we van de boot stapten om een stuk door Fiordland te rijden met een bus. Op die busreis kwamen we langs een elektriciteitscentrale, die met behulp van het hoogteverschil tussen verschillende meren energie opwekte. Daarna naar Deep Cove, het startpunt van de Cruise door Doubtful sound. Onderweg veel pinguïns en andere wilde dieren gezien, maar helaas geen dolfijnen, die in dat gebied wel vaak gespot worden.
Na de cruise gingen we naar Queentown, waar we in het begin van de avond aankwamen. Eerst onze buik rond gegeten om vervolgens de stad te gaan verkennen. Queenstown is namelijk de stad van de avonturiers en de ‘adrenaline-junkies’. Kortom, erg veel jongeren in deze stad. De kroegen waren echter niet erg vol, maar dat zal wel komen doordat het een doodnormale woensdagavond was.



De rest van dit verslag staat in week 2 van de reis door het zuidereiland, maar om het verslag nog enigszins leesbaar te houden, heb ik het maar per week opgeschreven.

Geert