Begin van de stage

Hallo allemaal,

Ik had mezelf beloofd om slechts eens per week een verslag op de site te zetten. Daar kom ik nu op terug, want ik merk dat ik anders vrij vlug vergeet wat ik de afgelopen dagen gedaan heb. Nu dus toch maar weer een verslagje over de laatste paar dagen.

Vrijdag hoefden we pas om 1 uur 's middags op de universiteit te zijn. Daar aangekomen bleek dat zelfs te vroeg te zijn. Om half 2 vertrokken we richting Dairy Unit 4 (boerderij 4), waar we van achter een raampje de bewegingen van de koeien moesten beoordelen. De koeien zijn hier behoorlijk wat schuwer dan die bij ons in Nederland. Het is goed merkbaar dat onze koeien veel meer menselijke aandacht gewend zijn. Bij de minste of geringste beweging van één van ons, durfden de koeien niet meer langs het raam te lopen. Na 2 uur had ik het behoorlijk koud, dus ik was blij dat we op dat moment klaar waren.
's Avonds stonden er vissticks, snijbonen en gekookte aardappelen met een Nieuw Zeelandse variant van jus op het menu. Wonder boven wonder zag dit gerecht er goed uit, en zo smaakte het ook! Ik denk dat Gerco en ik aan het eind van deze stage topkoks zullen zijn. Mijn voorspelling is dat we die 10-weekse ervaring op het gebied van koken in het vliegtuig naar Nederland op raadselachtige wijze compleet vergeten.Ik kan thuis dus niet een maaltijd op tafel te zetten, mam!

Zaterdag zijn we op bezoek gegaan bij Sabine (de klasgenoot uit Nederland over wie ik al eerder heb geschreven). Daar hebben we een van de spelletjes gespeeld, die ik uit Nederland mee had genomen. Daar samen gekookt en gegeten, om vervolgens even 'naar huis' te gaan om ons even op te frissen. 's Avonds gingen we namelijk de plaatselijke kroegen verkennen. Ik had niet zo'n hoge verwachtingen voor de avond, maar uiteindelijk bleken de Nieuw Zeelandse uitgaansgelegenheden me alles mee te vallen! Ze kunnen hier prima een feestje bouwen. Apart is wel dat je hier 's nachts, in de kroeg, de sportwedstrijden uit Europese landen kunt kijken.

Zondag hebben we tot laat in de middag weinig gedaan. Om 4 uur gingen we boodschappen doen, om vervolgens naar een rugbywedstrijd te gaan kijken. De 'Manawatu Turbos' tegen de 'Macpies'. Heel de straten in Palmerston North waren al volgekalkt met de leuzen 'GO TURBOS!' Die teamnamen zeiden me allebei niets, maar schijnbaar was het de bekerfinale. Een beetje te vergelijken met Ajax-FC Twente vorig jaar dus. De supporters van de thuisploeg en die van de uitploeg zaten overigens gewoon bij elkaar. Zoiets is in Nederland niet voor te stellen.
Voor de wedstrijd waren er chearleaders, zoals je in die Amerikaanse films ook ziet. Daarna kwamen er twee helikopters het veld op. Zij brachten de beker mee en ook de mascottes van beide teams. Vervolgens kon de wedstrijd van start gaan. Beuken, tackelen en rennen, dat is rugby dus. En ik snap nu zelfs hoe de puntentelling werkt!
De Turbos verloren overigens wel. Waar in Nederland fans huilend op de tribune achterblijven, gaat hier iedereen rustig verder met hetgene waar hij of zij ook voor de wedstrijd mee bezig was. Heel kalm blijven de fans hier dus. Een beetje meer emotie mocht van mij wel.

Maandag waren we al vroeg uit de veren, want we gingen met Natalia mee om koeien te wegen en hun conditie te scoren. Natalia was, aan haar accent te horen, zelf ook geen Nieuw Zeelandse, en verder ging er ook een man uit India mee naar de boerderij. Het viel me op dat ik met deze twee personen veel beter in het Engels kon communiceren dan met de meeste Nieuw Zeelanders. Waarschijnlijk doordat Engels voor deze twee ook niet de moedertaal was.
Na het wegen van de koeien, zei Natalia doodleuk: "Nu moeten we 'the steers' nog doen". "Wát, stieren wegen?!" Het bleek echter om gecastreerde stieren te gaan. Steers is dus niet de vertaling voor stieren, maar voor ossen. Toch nog best link, die ossen. Na het wegen en 'scoren' van deze dieren was ik enkele blauwe plekken rijker. Eén dier gaf me de volle laag, door eens lekker in een plas stront te stampen. Ik zat van top tot teen onder de stront, heerlijk..... kuch kuch...
Al met al was het toch een geslaagde ochtend, niet in de laatste plaats doordat er voorzichtig een waterig zonnetje begon te schijnen. Met 15 graden celsius en dit zonnetje op mijn gezicht, kon ik het prima volhouden!

Na dit karwei hadden we weer (te) lang pauze. Ik was even lekker aan het spelen met de lift, toen die ineens begon te piepen! Hij wilde niet meer omhoog en niet meer open, dus ik in een lichte paniek. Gelukkig konden ze de lift van buitenaf nog wel bedienen en waren we binnen een paar minuten weer uit de lift.

We moesten deze middag zelf, te voet, op zoek naar Dairy Unit 4, waar we opnieuw de locomotiescore uit gingen voeren. 20 minuten lopen, zei onze stagebegeleider. Makkelijker gezegd dan gedaan. Na drie kwartier lopen hadden we de boerderij nog niet gevonden en besloten we binnen te lopen bij een andere universiteitsboerderij. Daar waren ze helemaal verbaasd dat we helemaal naar hen gelopen waren. We waren blijkbaar helemaal de verkeerde kant op gelopen. Gelukkig was een vrouw ter plekke zo aardig om ons een lift aan te bieden naar Dairy Unit 4, waardoor we slechts enkele minuten te laat op de plaats van bestemming waren. Deze keer was het locomotiescoren een stuk prettiger, omdat dat waterige zonnetje inmiddels lekker fel aan het schijnen was.

Vandaag hadden we een dag vrij. Tijd om voor het eerst onze was te doen. Helaas hebben we hier geen droogrek, dus heel het appartementje hangt nu vol natte en halfdroge kleren. De helft stinkt nog een beetje, vast te koud gewassen ofzo, maar we leren het wel!

Oja, en we werden hier 's morgens wakker van een apart geluid. Gerco voorzichtig naar de deur om te kijken wat voor apart dier dat kon zijn. Deur open, en wat zat er op het grasveld? EEN EEND! Beetje een teleurstelling... Maar deze eend is wel een trouwe bezoeker. De laatste 4 dagen heb ik haar elke dag wel een keer gezien of gehoord.

Dat was het voorlopig!